maitatzeko territorio librea

Beno, bide onean goaz! Norbere hizkuntzan larrua jotzea, plus bat baita!

Aste benetan garrantzitsua izan da hau; esango nuke, nire bizitzan mugarria izan dena. Azkenaldian, nahi baino kezkatuagoa nengoen nire desio sexual mailaren jaitsierarekin. Joan den sei bat hilabetean igartzen nuen, nire maitaleekin, nahi baino gehiago kostatzen zitzaidala sarketa egitea (zakila nekezago gogortzen zen, eta gogortzen zenean, bizkor ibili behar izaten nintzen, lehen baino askoz ere gutxiago irauten zidalako). Azken hilean, gainera -maitale berri batekin hastearekin batera- zaila ez, praktikan ezinezkoa bihurtu zitzaidan. Zorionez, nire sexu lagunak ulerkorrak dira, eta badira sarketaz aparte egin daitezkeen gauza asko; baina, nahiz eta ez dudan presiorik sentitu, ni neu ez nengoen konforme, pena ematen baitzidan denoi gustatzen zaigun jolas horretan ezin aritzeak.

Beraz, duela aste batzuk eta ex-maitale batek sujeriturik, medikuarekin txanda hartu nuen. Izan ere, behin adin batetik aurrera, prostata arazoak aintzat hartu beharreko kontua dira, eta ideia ona iruditu zitzaidan hori begiratzea. Medikuak ondo hartu ninduen: baina urologoarenera bidali baino, zenbait analisi egitea gomendatu zidan: odola eta pixa begiratuz, ez bakarrik prostata, baita erekzio zailtasunekin zerikusia izan dezaketen beste arazo batzuk ere esploratu daitezke, hala nola kolesterola edo diabetesa. Eta bon! Joan nintzen, egin genuen, eta dena ongi. Faktore psikosozialez ere hitz egin genuen, eta ez zirudien alde horretatik ere arrazoirik zegoenik. Beraz, zer egin? Gaur egunean hiruzpalau farmako daude aukeran, horrelako kasuetarako, eta gauza konplexuagotan sartu aurretik sinpleena probatzea komeni denez, haietako batekin (avanafilo) hastea erabaki genuen.

Santo remedio, esaten dena. Ez nuen esperantza handiegirik, eta nire lehenengo proba egiterakoan, maitaleari ere ez nion abisurik eman, badaezpada. Baina ene, ene! Pixka bat berotzea nahikoa izan zen, hanka artean eztanda bat igartzeko, eta zakila harria baino gogor eta prestuagoa izateko. Ez hori bakarrik: eszitazioa zegoen bitartean gogortasun hori erraz mantentzen zen; eta hura pasatzean, berriro berotzean, hortxe agertzen zen berriz. Gaztetan bezala alegia! Orgasmoa etorri arte behintzat. Oraindik esperimentutan nago (biharamunean berriro aproba egin nuen, aspaldi baztertua nuen larru jotze goiztiarra, eta berriz ondo!) baina itxura oso ona du kontu honek.

Beltxargak kanturik ederrena heriotzaren aurretik ematen duela esaten den arren, medikuntza eta zientziari esker une hori pixka bat luzatu daitekeela ematen du! Animo 50 urtetik gorakoek! Joan medikuarenera, agian sorpresa ona hartuko baituzue, eta zuen maitaleek hobea!

Kontuz, konfunditu gabe! (ez da Sexu Askapen Basatiaren Topaketa). Edo agian bai?

Maitaniztasunaren plan atsegin horretan, jendea badator, eta badoa. Uste nuen nire barruko "maitale erromantikoa" ondo akabatzen ari nintzela, baina ai! urte askotako garun-garbiketak badu bere eragina, eta aitortuko dut betirako bikotea aurkitzeko gogo hori ez dudala ezabatu oraindik; norbaitekin zahartzeko, gure esku zimurrak elkarri emanik amaierara arte ibiltzeko.... Baina maitasun erromantikoaren letra txikiak dio: bikotearen kideetako bat, gutxienez, eramantsua izan behar dela. Gazteleraz esaten den bezala, "tragadera handiekin": bestearen egoskorkeria guztiak onartzeko pazientzia eta ahalmena, alegia. Hori nekez aurkituko da gaur egungo pertsona ahaldunduen artean, beraz, horrekin ahaztea izango genuke onena.

Beraz, maitaleak badatoz, eta badoaz. Batzuekin sintonia ona aurkitzen dugu, eta luzarorako harremanak abiatzen dira; besteekin, behin edo birritan egon, eta argi dago ez dagoela konexiorik. Dramarik gabe bereizten dira gure bideak, elkarrekin kontaktuan jartzeko gogo gutxiaren poderioz; hori ona iruditzen zait, maitasun erromantikoetan ohikoak diren haustura katastrofikorik gabe.

Gehienekin, halere, gogoan izateko zerbait gelditzen da. Esate baterako: kondaira hutsa zela sinesten hasia nintzenean, duela gutxi, squirtingaren fenomenoarekin aurkitu nintzen aurpegi aurrean -literalki, eta torrentzialki-. Egoerak ere morbo handia zuen: EAJko katekista ezkondu baten hankartean bizi izan bainuen. Harremanak ez zuen aurrera egin -emakume haren sexu gosea gehiegizkoa zen niretzat- baina kariño handiarekin gogoratzen dut.

Atzo beste bereizketa goxo bat izan nuen. Esan dezagun ez ninduela triste utzi: ondo pasatu nuen, gustura izan nintzen. Baina biok ohean geundela, biluzik, goxoki besarkatuta, pentsatu nuen: "disfrutatu une honetaz, seguru aski azkena izango da eta". Eta halaxe egin nuen.

Izan ere, handik gutxira etorri zen jaiki beharra -bera haurren bila joan behar baitzen-, eta modu ez oso adeitsuan agurtzea.

Gaurko hausnarketa guzti hauek eragiteaz gain, pro eta kontrak alderatu nituen, eta harreman honi etorkizun gutxi ikusi nion.

Modu hotzean esanik:

Nik gustuko dut pertsona pixka bat zakarra izatea. Baina sintoniaren bat, interes amankomunak, umore pixka bat... ere egon behar dira, eta ez nituen ikusi.

Esango nuke zakartasun hori eta bere aurpegia gustuko nituela. Azken hau, nire kasuan, oso garrantzitsua da, gorputz ez normatiboari garrantzi gehiegi ez emateraino (ni ere ez bainaiz Adonis). Baina hori ez da nahikoa.

Orgasmora bidean maitalearen ezpainetatik eta besoetatik aldentzea. Ferekek traba egitea. Zakila ez ukitzea. Norbera besteak paja bat egiteko darabilen instrumentu huts sentitzea... Beno, horrela badator betor, baina ez da niretzat sexu harreman eredu ideala.

Beraz: gelditzeko idatziko balit, baietz esango nioke, lehen hitzorduarekin ulerkorrak izan behar baikara (lotsa, urduritasuna). Baina ni behintzat ez naiz amua berriro botatzeko gogoz gelditu.

15 urte iheslari, eta 10 gartzelan.

Zure bikotea beti hor. Eusten, babesa ematen, bisitetan. Behin baino gehiagotan esan zenion: aske zela, bilatzeko beste norbait. Baina zurekin fidel mantentzea erabaki zuen.

Atera zarenean, izugarri eskertzen diozu urte guzti horietan zurekin egon izana. Baina jada ez zarete pertsona berak.

25 urte eta gero, zahartu zarete, bai zu eta bai bera. Asko maite duzu, baina jada ez zaitu erakartzen.

Bizitzen hasi zara. Beste pertsona bat ezagutu duzu. Harekin zoaz.

Zeinek du errua? Inork ba al du errurik?

Larunbatean lehen aldiz izan naiz swinger lokal batean.

Neskalagunak bere garaian izan zuen bezala (hura hirugarrenez zetorren), nire lehen aldi honen ostean "aje emozionala" izan dut, baita ere. Alegia: swing gauean jendearekin bizi izandakoa berbizitzen, gogoratzen, bergozatzen. Atzo, kotxea gidatzen nenbilela, kontuz ibili behar izan nintzen, arreta nahi gabe hara joaten baizitzaidan, errepidetik aldenduz!

Labur esanda: 23:45ak aldera iritsi ginen. Trago bat hartu eta gero, neskalaguna eta biok gela ilunera sartu ginen, larrua jotzera; handik gutxira ondoan beste bikote bat jarri zitzaigun; ari zirela, gurekin "nahastea" proposatu genien, eta baietz; neska-mutil konbinazio guztiak probatu genituen (lauron oniritziz, eta baimena eskatu eta gero, han ez baita inor nahi ez duenik egitera derrigortzen). Esperientzia ederra benetan. Haiek etxera joan zirenean, gu beste trago bat hartzera joan ginen barrara; behin indarrak berreskuratuta, ohe handi komunen ondoko eserlekuetara joan ginen, begira egotera. Giroa ona zenez, leku bat libre ikusi genuenean gu ere sartzea pentsatu genuen. Beste ekitalditxo bat egin genuen gure artean; eta ni ahitu xamar nengoenez (gizonezkoen eta emakumezkoen sexu ahalmena ezberdina baita!) ondoko hirukote bati begira jarri ginen. Neskalagunak oraindik gogoa zuenez, haiengana hurreratu ginen; eta haietako batekin enrollatu zen, ni ondoan nengoela. Gozamena izan zen niretzat haiei begira, eta batzuetan ferekan aritzea. Amaitu zutenean, neskalaguna eta biok beste une goxo batean elkarrekin izan ginen, tragoa amaitzen ari ginela. Giro atsegina zegoen; maitaleak gero eta aseago, umore ona zen nagusi; batzuk bere roilora zihoazten, baina beste batzuk ohe erraldoiaren punta batetik bestera brometan ere izan ginen.

04:00etatik aurrera maitaleak alde egiten hasi zirenean (05:00etan ixten dute) hura gero eta hutsago zegoen eta guk ere etxera egitea pentsatu genuen. Presarik gabe, eta giro onean -bertako ugazabak ere atseginak eta etxekoak bezala dira, herri txikietako tabernako jabeen estilokoak- dutxatzeko astia hartu genuen, hurrengora arte agurtuz (ni behintzat luze gabe itzuliko bainaiz). Goizaldeko txoriak kantuan hasi zirela atera ginen, ilea bustirik eta garbi usainarekin; kiroldegitik atera berriak ginela ematen zuen!

Zelako esperientzia o-na. Bereziki, tolerantzia eta juzkurik-ezezko giroa gustatu zitzaidan. Han ez baitago estandar estetikorik bete beharrik, denak dira ongi etorriak: gazte, zahar, lodi eta argal. Bistan denez, denak ez zaizkizu gustatuko; baina alderantziz ere gertatuko da (zu ez zara denen gustuko izango). Halere, fitxak sartzea zilegi den bezala, ezetza jasotzea ere berdin, eta ez da dramarik hor; gainera, beti dago gela ilunaren aukera - dena da errazagoa han-.

Arraioa! Nola ez nintzen ni honekin enteratua? ;-) Gainera, bilaketa txiki bat eginez, ikusi dut nahiko sarri egiten direla, Bilbo aldean behintzat. Kontuan hartzekoa.

Garai batean oso outdoor txortazalea izan nintzen: gogoan ditut bikote ezberdinekin basoan, zelai batean, ermita baten atarian, supermerkatu handi bateko komunetan, kostaldeko haitzetan egindako larrualdi mundialak. Gero haurrak izan nituen, eta 15 urte handi igaro dira aire librean jotzeko aukera eta gogoa berriz etorri direnerako.

Oraindik hiru bat aldiz baino ez dira izan, baina alde deigarria igarri dut: lehen satiro hutsa nintzen eta orain berriz, mendian izandako sexu harremanak sarketarik gabekoak izan dira. Hau da: hiru aldietan ondo pasatu dugu, ahoz eta eskuz plazerra emanez baina aluan sartu nahi izan dugunean, ziunnnn! zakila barraskiloa bere oskolean bezala ezkutatu zaigu. Hori, ahoz eta eskuz plazer-jostaketan polito gogortu eta gero, ez pentsa.

Arrazoietako bat ohean jotzera egin naizelako izan daiteke. Lehen, egia da, ez genuen izaten hainbeste aukera, eta beraz edonon eta edonoiz aprobetxatu behar hori, beroaldien mesedetan izango zela uste dut. Beste arrazoietako bat urteak izango dira, seguru: 35tik 50era ez naiz alferrik pasatu! Izan ere, oheko jardunean ere aldea igarri dut: lehen hemen ere satiro xamarra, orduak pasa nitzakeen zakil tentearekin, motibo on bat izan ezkero. Orain, berriz, tentealdiak badira, baina mugatuagoak; jolaserako denbora 10-15 minututakoa izaten da, eta gero hankarteko laguna "greban" sartzen da, eta hurrengo ordu erdi inguruan ez du gogortzeari buruz ezer jakin nahi. Paradoxikoki, tentealdien etekina lehen baino askoz ere hobea da: satiro gazteak, behin sartuz gero, lanak zituen 5 minutu korritu gabe irauteko; oraingo aker zaharra, berriz, zakil-babaren sentsibilitatearen sekretuak deskubrituz, norbere plazerra eta bikotearena biderkatzen ikasten ari da. Hori sarketa puruari dagokionez, noski -zeren eta, sexua ez baita sarketa bakarrik-.

Bizitzako udazkenaren sexu molde berriak ikasteko gogoz!

Aupa, aspaldikoak! Nik nire gai faboritoari helduko diot, nire maiteñoetako batek helarazi didan artikulu hau zuekin partekatzeko. Gustatu zait benetan; gaiari dramatismoa kentzen diolako, batez ere.

"Ezezagunekin izandako sexu harremanak..." mesedez! Edozein hetero, edozein jaitan egiten duen gauza da hori eta! Ezezagunekin ligatzea alegia. https://blogak.argia.eus/mikel-garcia/2022/05/23/sexu-zikina/ Horrelako mezuak etsigarriak dira: esan gabe doa, batzuek egoera aprobetxatzen dutela, soluzioa familia eredu tradizionalean ezarriz. Agerian noski (armairu barrukoak, beti bezala, ezkutuan jarraituko baitu).

Askotan galdetu dizuete, agian, ea zer zareten. Nik behintzat zalantza izan ohi dut erantzuterakoan, galdera ez delako argia edo inozoegia seguruenik. Asko pentsatu gabe, beti diot Aitor naizela, nahiz eta askotan "zure ametsgaiztorik beldurgarriena" erantzutea nahi dudan.

Bromak aparte, nola zer naizen? Zergatik sailkatu behar naiz? Zergatik ote nahiko du jendeak besteak sailkatu? Askotan egiten dizkiot neure buruari horrelako galderak. Kontrolatuak, sailkatuak nahi gaituzte. Produktuak bagina bezela. Kapitalismo huts eta ankerraren emaitza zuzena, alegia (beno, eta ez naiz ligatzeko aplikazioetan sartuko, merkatu bat dirudi, edo hala uste dute dala erabiltzen dituzten gehiengoak).

Honekin, generoaren kontzeptura joan nahi dut, gehien bat. Argitu beharra dut, hau nire iritzi xumea dela, eztabaidatzeko, kontzientziatzeko, behintzat, edo minutu batzuk irakurtzen entretenitua egoteko, gutxienez.

Generoa definitzearen aurka nago, denbora luze, urteak, neraman honi bueltaka, generoaren ideia ulertzea latz egiten zitzaidalako. Niretzako, generoa definitzea ez da inoiz erabilgarria izan, ez ni definitzeko, ezta besteak. Generoa bera, asmakizun bat iruditzen zait. Uste dut existitzen ez den zerbaitekin definitzera behartzen gaituztela. Egia da, entzun dudala, askotan jendeari ondo datorkiola besteak ulertzeko edo norbera ulertzeko ere. Baina, ez bagenu definituko, alegia, generoaz ahaztuko bagina, aurreiritzi eta baldintza gutxiagorekin biziko ginake, aske! Bost axola maskulino, femenino, hibrido edo asmatutako edozer sentitzen zaren. Zer da femenino izatea? Edo maskulino? Bakoitzak erantzun ezberdin bat edukiko du. Agian denok ulertzen ditugun kontzeptuak dira, baino bakoitzak bere erara interpretatzen du. Zarena zara, hitzik gabe. Hala uste dut.

Hizkuntza asko dira, gainera, azaldu nahi dudan ideiaren ispilu. Euskeran, adibidez, generoa ez da definitzen. Pertsona batetaz edo hainbatetaz ari bagara, berdin du generoa, hitz bakarra erabiltzen da: "bera" edo "beraiek".

Askotan, eztabaida ugaritara bideratzen duen kontua da, besteak beste, norbaiti, bere generoa jakin gabe, izenordain okerrarekin hitz egin diozulako. Egia esan, gaur egun, hainbeste identitate artean bizi gara, jendea modu anitzetan espresatzen da, eta gainera, batzutan, modu aldakorrean. Uste dut, generoa txiki geratzen dela, esanahirik gabe.

Esan bezala, nire iritzia da. Ez banu ondo azaldu eta zalantza baduzue, galde lasai.

Zuek zer pentsatzen duzue?

Editatu ondorengoa: Sugan taldearen abesti hau etorri zait gogora, gaiarekin erlazio handia duela konturatu naiz.

https://yewtu.be/watch?v=yIyAqRUmzWc

"Zuk, ustez jakin badakizu, nolakoa zaren zu, galdetuz gero akabo. Mutututa, ixilik, zero"

Ni baino 20 urte gazteagoa den maitalea dut. Zoragarria zait bere gorputz liraina nirearen gainean zaldika ikustea; zoragarria, baita ere, harentzat ni bezalako gizon heldu bat erakargarri izatea. Egoarentzat bikaina, inondik ere!

Halere, azkenaldian lanpetuta eta bestelako kezkekin nabilela, ez dut sexurako betarik. Berak ordea, sumendia du hanka artean eta hura itzaliko duen suhiltzailea behar.

Puntu honetan, mila bider bedeinkatzen dut polimaitasunaren kontu hau. Izan ere, ni bizpahirurekin nabilen bezala, bera ere hiruzpalaurekin dabil. Eta gure mezu adeitsuen artean, besteekin ditugun “jugadak” ere komentatzen ditugu (jelosiarik ez), eta ni pozik nago neuk eman ezin diodana besteengan aurkitzen duelako. Ez bainuke nahi hura nire zain egotea, hau presioa!

Gainera, gauza xelebrea deskubritu dut. Besteekin larrutan irudikatzeak asko berotzen nauela!

Entzuna dut, jende edadetuak “voyeur” izateko zaletasuna garatzen duela. Gorputzak erantzuten ez duelako zela imajinatzen nuen, baina agian ez da hori bakarrik izango. Pornoaren industrian ere, “cuckold” genero oso bat badago, zerbaitengatik izango da...

Beti izan naiz cunnilingus zalea; baina azkenaldian konturatu naiz zailagoa egiten zaidala sexulagunei bide horretatik orgasmo bat eragitea. Lehen baino askoz ere gehiago saiatu behar naiz! Egia da, baita ere, emakumeen artean “satisfyer”motako jostailu sexualen erabilpena asko hedatu dela; nire lagunen artean bai, behintzat. Honek zerikusia izan dezakeela pentsatu dut, baina ezin ziur esan; agian abilezia galtzen ari naiz!

Norbaitek horrelakorik igarri badu, eman ditzala bi kolpe mahaigainean. :-)

Urteak dira arraro sentiarazten ninduen gauza bat igartzen nuela: lagunen bat ezbehar baten ondorioz elbarri geratu izan zaidanean, haren emaztea ikustean nolabait hura "kontsolatzeko" gogoa. Eufemismoak alde batera utzita: senarrak aurrerantzean bete ezingo zuen sexulagun papera hartzea. Laguna lagun nuela (berarekin haserrerik eta mendeku gogorik ez, alegia), eta bikotean lagungarri izateko gogoz.

Sekula ez diot buelta asko eman izan honi, immoral xamarra iritzita. Bistan denez, ez diet kinka horretan dauden lagunei sekula "fitxarik sartu" izan.

Baina orain, polimaitasunaren ezti gozoetan nabilela, beste ikuspegia dut. Ez zait hain terriblea iruditzen. Are, jakinik horrelako kasuetan elbarria bera izaten dela onik geratu den bikotea sexua kanpoan bilatzera animatzen duena. Gauza batek (sexuak) ez baitu bestea (bikotearekin jarraitzea) zertan kendu behar.

Natura jakintsua! Belarrietan eta sudurrean ileak ateratzen hasten zaizkizunean, zure maitaleen bista ere kaskartzen hasten da.

Itxura ona, ezta? Probatzen baduzue, komentatu!

Nire ex-polimaitale batekin hitz egiten, kuriositatea ematen didan gauza batekin atera zitzaidan. Neska orain tantraren bideetatik barneratuta dabil, eta extasi mota hori ezagutu duenetik, jada ohiko sexuak ez dio tiratzen. Eta rollo horretan askotan esaten dena aipatu zidan: "Isurketa indar sexuala galtzea dela" (jakingo duzue, agian, tantra praktikatzen duten gizonak haziaren isurketa ekiditen dutela; hau da, orgasmoa isuri gabe izatea bilatzen dute).

Nik horri buruzko erreferentziaren bat nahiko nuke, edo behar bezalako azalpen bat: zergatik galtzen da isurketan indar sexuala? Zein bidetatik? Zein ondoriorekin? Ez dit balio "Urlia maisu handiak esaten duelako", "isurtzean xxx, yyy eta zzz elikagaiak galtzen direlako" edo "Indiako 5000 urteko tradizioan hori esaten delako". Azalpen plausible bat, mesedez.

Izan ere, kontu horri katolikoen "Pajak egiten badituzu, itsu geratuko zara!" esaeraren antz handiegia hartzen diot. Indian, dena ez baita hartzeko modukoa (kastak, intokableak, alarguna senar hilarekin sutan erre beharra, etabar).

Aurreko batean aipatu genituen, gaur egunean, harremanak egiteko sortu diren aukera berriak. Gaurkoan, spin-off bat eginez, ligatzeko app-i buruz espezifikoki hitz egin nahiko nuke. Aipatu bidalketa horretan, nik erabiltzen dudanari "propagandarik egin nahi ez niola" esaten nuen, baina orain ez dut hain argi. Izan ere, oso pozik nago izaten ari naizen esperientziarekin (jo ta jo!), beste sare sozialek eskatzen didaten prezio beretsuan -nire datuen truke, alegia-. Hori dela eta, hari honetan erabiltzen ari naizen sare horren (Tinder) gaineko kontuak partekatu nahiko nituzke, zuei gauza bera egitera gonbidatuz (horri edo antzeko beste sare sozialei buruz, noski: Grindr, Meetic, Badoo, Kaixomaitia...).

Bikote batean onargarriak diren praktikak, eta gustuko diren praktikak, ez dira zertan berdinak izan behar.

Are, biek gustu desberdinak izan ditzakete. Adibidez: emakume bati zakilak txupatzea gustatu dakioke, eta gizonari ez (ezagutzen dut horrelako kasu bat); alderantziz gertatzea ere ohikoa da. Bada, baita ere, muxu sakonek (mingainarekin) nazka ematen dion jenderik.

Baina hau ez da txarra; txarragoa da, bakearen alde, bikotekideetako bat gustuko ez dituen gauzak egitera behartuta sentitzea, besteari gustatzen zaiolako.

Dena den, denborarekin, maskarek erortzeko joera dute. Alegia, egoera hau denborarekin aldatuz joan ohi da. Topikoa bezala: nobiotan "inperfekzio liluragarria"iruditzen zaizun aho ondoko orbain hori, 15 urte elkarrekin daramatzazuenean, "garatxo nazkagarri" bihurtzen da. Gauza naturalak dira, oso.

Horrelako egoeran, bikote harremana giltzarrapo itogarria bihur daiteke. Aterabide bat maitaniztasuna izan daiteke: zure bikoteari gustatzen ez zaiona gustuko duen beste bat bilatzea, alegia. Horrela, denok pozik. Tamalez, bizi garen gizarteak ez du oraindik hori begi onez ikusten. Immorala omen da. Horregatik, bide "tradizionalagoa" jarraitu ohi da: begiak ixtea, eta prostituziora jotzea, "bikoteak egiten ez dizun horren" bila. Horrekin erreparo moral gutxiago daude. Nahiz eta boterean oinarritutako harreman asimetrikoa, ez oso osasungarria, izan.

Ez gara benetan jabetzen nolako dirutza mugitzen duen prostituzioaren negozioak; zati handi batean, ikuspegi hipokrita honen eraginez. Gure gizartearen muin-muinean txertatua dago gainera.

Gabon garaiko lankideen afari asko ez dira alferrik putetxean amaitzen!

Pornoz hezitako gizarte honetan, gazteok jasotzen ditugun ereduak zenbait kasutan ez datoz bat jendartean nagusi diren praktikekin. Gehiago ere esan daiteke: zenbait sexu praktika berri (eta ez oso osasungarri) hedatzen ari dira, sexukide bietako batek besteari exijitzen diotelako ("pornoan bezala"), ez gutxitan bestearen gogoz kontra. Zer deritzozue? Seguru adibideren bat ezagutzen duzuela.

Maider Lasa performerraren proiektua. Martzianoegia, edo erreala, bizi garen herri honetarako? Interesgarria behintzat bai. Lortuko al du euskal jende lotsatia ausartzea?

Ez dakit Norma J Brau ezagutzen duzuen, sare sozial ezagun batean sexuaz aritzen dena (euskalduna berez, baina Bartzelonan-edo bizi da, gazteleraz aritzen da nagusiki). Benetan interesgarria haren jarduna, jarraitu nahi baduzue hemen da. https://twitter.com/Snow_felina

Egunotan gauza interesgarri bat aipatu du: "korritzea" esamoldearen barruan, batera joan beharrik ez duten hiru kontzeptu bildu ohi dira: lubrikazioa, eiakulazioa eta orgasmoa (neurri desberdinean, baina sexu bakoitzean ematen diren fenomenoak). Honekin lotuta, "orgasmo lehorrak" aipatu dira. Jende gutxik ezagutzen duen egitatea! Gizon askok pentsatu izan dugu, adibidez, behin eiakulatu eta gero, ez dagoela berriro "korritzerik" denbora luze batean. Eta ez da horrela: eiakulatu ez, baina orgasmoa berriro izan dezakegu. Nik neuk bizitzan pare bat aldiz (eszitazioa oso handia izan denean) bizi izan dut hori, baina nahiago nukeen aldez aurretik norbaitek esplikatu izan balit!

Azken urteetan pertsona hauek hobeto ulertzen nabil. Lehen uste nuen denok (gizonok, behinipein) estandar xamarrak ginela sexu grinari dagokionez. Sota, zaldia, erregea. Pornoan bezala, alegia. Azken urteetako esperientziak erakutsi dit, ordea, desioak alde handia izaten duela pertsonen artean (edo pertsona bakarrean, bere bizitzako etapa desberdinetan). Sorpresarik handiena, desio gutxi duten gizonak, eta desio handia duten emakumeak aurkitzea izan da. Bistan denez, bikote batean gertatzen denean, zerbait egin behar da egoera hori eguneroko bizimoduaren kaltegarri izan dadin (maitaniztasuna aukera ona delarik).

Era berean, azken urteetako esperientziak bizitzan zehar ezagutu ditudan zenbait pertsona hobeto ulertzeko balio izan dit. Desio handia, eta hura asetzeko premia errespetagarria den bezala, kontrako kasua -dena delako arrazoia dela ere- hori bezain errespetagarria da. Pertsona asexualek, askotan, irainak edo burlak jasan behar izaten baitituzte, bere bizitza bakarti edo bikote ezaren kontura. Estandarra haustearengaitik, azken finean.

Askotan gogoratzen dut neure koadrilako lagun bat; zentzu horretan, uste dut ez naizela lagun ona izan, eta damu naiz. Inoren bizitzan sartzeko zaletasun handiegia dugu. Eta jendea bakean uztea ere gauza ederra da....

Garai batean jendea baserri isolatuetan bizi zenean, erromeriak ziren elkar ezagutzeko eta harremanak abiatzeko lekua.

Lehenago, gurasoen arteko tratuak edo bahiketak ere ez ziren arraroak: gizonek emakumeak bortxatzea/bahitzea, alegia, "de facto" bere jabetza indarrez aldarrikatuz. "Orain ez nauzu maite, baina egingo duzu denborarekin". Nire familian bertan, atzera asko jo gabe (bi belaunaldi), hiru ama ezkongabe kontatzen ditut, seguraski bortxaketaren baten ondorioz (eta haietatik bi, aita nor izan zen jakinez). Baina ezkondutakoen artean ere, ziur nago indarrez edo de facto ("penaltyz", lehen esaten zen) bezala eginiko bikoteak ere gutxi ez zirela izango.

Gure gurasoen artean, baita ere, normala zen maitasunak iraungi arren elkarrekin irautea (zenbat egonezin, zenbat tratu txar frustrazioaren eraginez!). Bistan da, bikotearen barruan desioa falta zenez, kanpoan ezkutuan bilatuko zuten. Gaur egunean, zorionez, ezkontza "santuaren" lotura gero eta ahulagoa da, harremanen ikuspegi dinamikoagoari ateak irekiz.

Gerora, tabernak izan dira ligatzeko ohiko eremua... baina ez niretzat. Nik gogoan dudala, ez dut sekulan harremanik abiatu zarataz betetako leku itogarri horietan; ikastaroak, autobus bidai luzeak, entseguak, laneko atsedenaldiak... izan dira nire harreman luzeenen abiapuntu.

Azken urteetan, ordea, sare sozialak goraka doaz harremanak egiteko gune bezala. Nik behintzat asko igerri dut, eta ez zait txarra iruditzen, lehengoaren aldean; garaian garaikoa.

Zein izan da zuen esperientzia?

Bazterretan entzuten denari jaramon eginda, polimaitasun harremanak gero eta normalduagoak daude. Nekez animatzen gara, ordea, esperientzia konkretuez hitz egitera, eta nik behintzat faltan botatzen dut. Ez naiz "kurrikulumaz" ari, noski (gerra-hegazkin pilotuek eraitsitako abioi bakoitzeko egiten duten koskak nola), baizik eta zerbait sakonagoaz: harremanok kudeatzeko moduaz, era eraikigarrian eramateaz, agertzen diren arazoei heldutasunez aurre egiteaz... Izan ere, arlo honetan -ezinbestean- eskema guztiak gainditzen dituen errealitate ezin anitzagoa dago, eta ezin gara teoria edo jokabide-eredu bakarraz aritu. Artikulu pare honetan gaiaren zioari oso ongi heltzen zaiola uste dut.

https://www.argia.eus/argia-astekaria/2640/polimaitasuna

https://www.argia.eus/argia-astekaria/2642/polimaitasuna

Izan al duzue horrelako esperientziarik? Hura komentatzeko gogorik?