A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista Zepsuty świat, wszystko kręci się wokół pieniędzy Ludzie śpią na ulicach, ty budujesz luksusowe hotele Tak, turyści przynoszą gotówkę dla kilku sklepikarzy Co zyskują z tego rodziny, które zostały wyrzucone na ulicę? Zostali wyrzuceni do użytku osobistego Ale kto może wtedy wjechać, nikt później nie kontroluje A nawet jeśli nie ma krwi, kiedy czynsz wybucha Nadal czujemy się terroryzowani Bo mama dostaje jakieś listy, czyta je i musi płakać Co kilka lat tracimy dom Na naszych ulicach panuje szum, ponieważ mówi jakaś agencja marketingowa Trzeba tam wejść, startup nie przychodzi sam Kreatywne wampiry widzą „rynek z potencjałem” Twoje e-rowery i hulajnogi lądują w kanale Jak to ma być ksenofobiczne, mój krąg przyjaciół pełen migrantów Ale żaden z tych lizanych ludzi nie rozumiał Kreuzberga Zamieniłeś moją dzielnicę w baletnicę Dlatego nienawidzę swojego miasta Grają tutaj w Monopoly, którym próbują nas odstraszyć Dzielnice wszystkich miast jednoczą się To jest muzyka przeciwko wyprzedaży To jest muzyka na wielkie strzały To muzyka dla twojego sąsiedztwa, na okrążenie wokół bloku To jest muzyka do zajęcia To jest muzyka do wywłaszczenia Włóż szybę, a potem jest w niej kamień A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista A-A-A-A-A Rozdzierasz nasze rany, a potem dajesz nam sól Nie ma miasta miłości, nie ma tu Wieży Eiffla Brak szacunku dla własności, aco, która nie ma nic wspólnego z przemocą Przemoc jest jak nierówna, rozpowszechniaj ją i Ubóstwo to tylko syndrom, nierzadki w naszym sąsiedztwie Ponieważ tylko bogaci żyją w zamkniętych osiedlach Odizolowują się, więc poznaj Europę Dla ciebie te kolorowe bomby latają i jeżdżą tymi całymi samochodami Nasze subkultury zostały kryminalizowane i dziś reklamuje się domy z oryginalnym graffiti Ale wkrótce impreza się kończy, dzięki rosnącym czynszom Bo wszystkie fajne kluby umierają i muszą zamykać się w rzędach Chcesz wszystko zarżnąć i wydoić, przeczytaj nienawiść na ścianach Nie chcę inteligentnego miasta, chcę mądrzejszych ludzi Kto organizuje, bierze to w garść i walczy To dla wszystkich klubów, sojuszy, centrów sąsiedzkich jedno To jest muzyka przeciwko wyprzedaży To jest muzyka przeciwko bigwigom To muzyka dla twojego sąsiedztwa, na okrążenie wokół bloku To jest muzyka do zajęcia To jest muzyka do wywłaszczenia Włóż szybę, a potem jest w niej kamień A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista A-A-A-A-A Cały twój dochód idzie na to, wszystkie twoje pieniądze z czynszu Pierwsi nowicjusze już sami zostali wydaleni Musimy zmusić ich do pracy, zrobią to sami nie Przeciw Amazonowi i Google, przeciw Airbnb Od Barcelony po Ateny, od Kopenhagi po Wenecję Drażnij dużą korporację, dopóki nie zechce odejść Będziesz właścicielem miasta bez względu na to, ile zainwestujesz Te domy, te ulice, te dzielnice, oto kim jesteśmy To jest muzyka przeciwko wyprzedaży To jest muzyka przeciwko bigwigom Mucke przeciwko Jupisowi, Mucke przeciwko inwestorom Przeciwko właścicielom ziemskim gryige i przeciw spekulantom Przeciw masowej turystyce i wszystkim ignorantom A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista A-anty, anty-antyturista

Pierwotnie nazywany Weatherman lub Weathermen, nazwa zaczerpnięta z wersu piosenki Boba Dylana, Weather Underground było małą, brutalną odnogą Studentów na rzecz Społeczeństwa Demokratycznego (SDS), grupy utworzonej w niespokojnych latach 60. w celu promowania zmiany społecznej.

Kiedy SDS upadło w 1969 r., Weather Underground wystąpiło do przodu, zainspirowane ideologiami komunistycznymi i przyjmując przemoc i przestępczość jako sposób na protest m.in. przeciwko wojnie wietnamskiej. „Naszą intencją jest zakłócenie imperium… obezwładnienie go, wywarcie presji poprzez pęknięcia” — głosił manifest grupy z 1974 roku, Prairie Fire.

W następnym roku grupa przyznała się do 25 zamachów bombowych – w tym na Kapitol Stanów Zjednoczonych, Pentagon, biuro prokuratora generalnego Kalifornii i komisariat policji w Nowym Jorku.

„Ten film dedykowany jest pamięci polskich dzieci, kobiet i mężczyzn - uchodźców przywiezionych do Iranu w czasie II wojny światowej. Ich imiona na niezliczonych nagrobkach pozostały jedynym znakiem historycznej katastrofy” - ten napis otwiera zapomniany irański film dokumentalny „Zaginione Requiem” w reżyserii Khosrowa Sinaia z 1983 roku. W filmie znajdują się wypowiedzi uchodźców z Polski, którzy zdecydowali się zamieszkać w Iranie, o ich tragicznej historii i o pomocy, jaką otrzymali. „Głos nielicznych, których odnalazłem, był echem głosu wielu, którzy odeszli” - mówi autor dokumentu.

Kto buduje mur na granicy? Spółki, akcjonariusze, powiązania biznesowe

Są socjaliści, PPSowcy, anarchiści, czyli polityka w Polsce z początków XX wieku.

Gorączka. Dzieje jednego pocisku – polski dramat historyczno-polityczny z 1980 roku, w reżyserii Agnieszki Holland. Pierwowzorem scenariusza do filmu była powieść autorstwa Andrzeja Struga Dzieje jednego pocisku. Jest to przedostatni film Agnieszki Holland zrealizowany w Polsce przed jej emigracją w 1981 roku.

Akcja rozgrywa się w latach 1905–1907. Film opowiada o konspiracji PPS podczas klęski rewolucji 1905 roku. Film zbudowany jest z płynnie ze sobą połączonych trzech części. Głównymi bohaterami każdej z nich są inne osoby. Pierwszej – zimny i bezwzględny bojownik PPS-u Leon (Olgierd Łukaszewicz) oraz zakochana w nim Kama (Barbara Grabowska), drugiej – naiwny proletariusz Wojtek Kiełza (Adam Ferency), a ostatniej drobny złodziejaszek i anarchista Gryziak (Bogusław Linda). Wszyscy w pewnym momencie przez chwilę stają się właścicielami tytułowego pocisku.